“Elf november is de dag,
dat mijn lichtje,
stralen mag.
“
Het is Sint Maarten vandaag: 11 november. De heilige Sint Maarten die zijn warme mantel deelde, met een ander die het koud heeft. Ons gezin heeft die dag jarenlang gevierd met een lampionnentocht. Om je te helpen herinneren dat er donkere tijden aankomen in aanloop naar kerst. En dat het goed is nu al een lichtje mee te nemen. Zodat je je kan verwarmen en bij lichten. Om daarnaast ons eigen licht te delen, niet om het te dimmen.
Sint Maarten, geen betere naamdag om mijn broer Maarten te gedenken. Want mijn broer Maarten besloot tientallen jaren geleden om uit het leven te stappen.
Zwaar
Bhaa, wat vond ik het die eerste jaren moeilijk om hem te gedenken. Zeker in combinatie met zijn heilige naamgenoot. Hoezo delen? Wat dan? Maarten had eerder iets van me afgenomen!
Ja, dat is misschien zo… Vertrouwen bijvoorbeeld. Of de vanzelfsprekendheid dat hij erbij zou zijn in al mijn levensfasen. En de humor die we deelden. Zorg voor onze ouders. Dat is er niet. Pijnlijk en verdrietig.
Wel: mijn droom
En… er is iets voor terug gekomen. Er ontstond na Maartens zelfdoding een droom in mij, een doel voor mijn eigen leven. Ik wilde een ‘een huis, een thuis en een one-big-family’. Ik leef die nu; samen met mijn lief heb ik een heel fijn gezin. We wonen in een heerlijk huis met veel zonlicht dat aanvoelt als een stevige basis. Volgend jaar verhuizen we naar een iets groter huis – fijn met die 3 zalige tieners die best veel ruimte willen – een huis dat warm, zonnig én energiezuinig is.
Wel: een antwoord op ‘hoe wil ik leven?‘
Ik ontdekte een ander mooi iets: dat verbinding, liefde en groei de allerbelangrijkste dingen in mijn leven zijn. Daar kan ik in leven; ik heb naast het fijne gezin, ook vrienden en familie waar ik graag samen mee ben. Betekenisvolle mensen waarmee ik het leven onderzoek en er dus nog meer van kan genieten.
Wel: Ik weet; ik heb een keuze
En last, but not least. Misschien wel de belangrijkste… Ik ontdekte dat een zelfdoding in mijn ouderlijk gezin, niet een domper op de rest van mijn leven hoeft te zijn. Ik kan namelijk mijn eigen keuzes maken. Het is niet nodig om Maartens doodswens te volgen. Of zijn zelfmoord als leidraad nemen voor mijn leven. Ik kan me bewust worden van wat er in mij leeft. Veel van de gevoelens en gedachten die ik heb, zijn richtingaanwijzers voor wat ik graag wil, of zelfs nodig heb. Daar kan ik actie op ondernemen. Sterker nog, als ik dat niet doe, blijf ik slachtoffer.
Wel: Een steun voor lotgenoten
Met dat weten in mijn hart, kies ik ervoor om gelukstrainer en -coach te zijn voor mensen die van dichtbij te maken hebben gehad met zelfdoding. Omdat ik hen gun hun eigen leven vorm te geven.
Ik wandel graag met mensen: een WandelVerkenning van Verlies. Hier in de uiterwaarden, niet alleen omdat het daar zo zalig wijds en open is. Maar ook omdat dat de plek is waar emoties ruimte kunnen krijgen, net als dat er plek is voor het teveel aan smeltwater dat naar zee moet. Of in de bossen rondom Wageningen.
Wil je meelopen?
Bel of app me als je een een WandelVerkenning zou willen doen: 06-48794503. Of mail me: mascha@commas.nu.
Beeld: St. Maarten en de bedelaar. Met zijn zwaard deelt hij zijn warme mantel in tweeën.
Bron: website Vrijeschoolbeweging, Jasmijn Reemer
Heeft Maartens zelfdoding me ook iets gebracht?
